Właściwe ułożenie okazu

Część liści można odwrócić spodnią stroną do góry – po przyczepieniu wysuszonej rośliny na arkusz nie będzie łatwo zobaczyć, czy spodnia strona liścia różni się od wierzchniej. Jeśli liście nachodzą na siebie, pomiędzy nie włóż drobne bibuły (mogą to być cienkie warstwy chusteczek higienicznych). Płatki części kwiatów warto odchylić, by widoczne stały się pręciki i słupki, co ułatwi później identyfikację rośliny. Dobrze, by pomiędzy poszczególnymi gazetami znalazł się dodatkowy materiał  chłonący wilgoć (bibuła) lub umożliwiający wentylację (tkanina z juty). Wówczas rośliny szybko schną i liście zachowują zieloną barwę. Wolne suszenie prowadzi do czernienia roślin, a nawet pleśnienia.

Rośliny o dużej zawartości wody

Takie rośliny lepiej jest suszyć oddzielnie. W przypadku niektórych z nich, np. rozchodników, konieczne jest jeszcze przed suszeniem umieszczenie okazu na kilka minut we wrzątku, gdyż w przeciwnym razie roślina będzie przez wiele miesięcy wegetować w zielniku, wyciągając się i blednąc. Warto wiedzieć, że w przypadku niektórych roślin nawet najstaranniejsze suszenie nie uchroni przed sczernieniem rośliny. Procesowi temu ulegają zwłaszcza rośliny pasożytnicze i półpasożytnicze, np. korzeniówka, zaraza czy szelężnik.

Pomocna książka

Jeśli perfekcjonizm masz we krwi, sięgnij do książki Jacka Drobnika Zielnik i zielnikoznawstwo. Autor ten podaje, w jaki sposób suszyć różne grupy roślin.

Rośliny, których nie można zasuszyć

Wielu grup glonów nie sposób przechować w formie zasuszonych okazów. Odpowiednikiem zielnika jest wtedy tzw. ikonoteka. Nie zawiera ona roślin, ale ryciny lub fotografie mikroskopowe. Niektóre organy roślin (np. duże owoce), a dawniej także owocniki grzybów, przechowuje się w alkoholu lub formalinowo-alkoholowych płynach konserwujących. W niektórych herbariach przechowuje się także pyłki i nasiona roślin, próbki drewna, zamrożone próbki DNA. Przykładem może